Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα το οποίο μας κινητοποιεί και μας προστατεύει πάρα πολύ συχνά. Στην ουσία είναι
ένα αρκετά χρήσιμο συναίσθημα, επειδή μας κινητοποιεί να θέσουμε όρια, να διεκδικήσουμε, να πάρουμε θέση, να
προστατευτούμε ή να προστατεύσουμε άλλους…

Για παράδειγμα όταν δεχόμαστε κάποιο είδους εκφοβισμού έρχεται κάποια στιγμή που τα “παίρνουμε” όπως λέμε
κοινώς και τότε αντιδρούμε! Ένα άλλο παράδειγμα είναι όταν κάποιος μας καταπατά τα δικαιώματά μας και τότε
πάλι θυμώνουμε με αποτέλεσμα να αντιδράσουμε!

Κατά κάποιο τρόπο ο θυμός μας ωθεί να βγούμε από τη ζώνη βολής και άνεσής μας και να δράσουμε ανάλογα. Αν
κατανοήσουμε αυτή του τη λειτουργία, νομίζω ότι κανένας μας δε θα ήθελε να τον απωθεί. Απλά χρειάζεται να τον
ελέγχει κι όταν λέω να ελέχγει κάποιος το θυμό του εννοώ να ελέγχει την έκφρασή του θυμού κι όχι το ίδιο το
συναίσθημα.

Πότε ο θυμός είναι φίλος και πότε εχθρός?
Όταν μας κυριεύει και ελέγχει τις αντιδράσεις και τη συμπεριφορά μας, τότε είναι εχθρός και ο χειρότερος μας
σύμβουλος. Όπως συχνά λέμε “θόλωσε το μυαλό μου” κι έτσι η ανεξέλεγκτη συμπεριφορά μας μπορεί να μας
οδηγήσει σε δύσκολες καταστάσεις και κάποιες φορές μη αναστρέψιμες.

Επίσης, αν μας κυριεύει αλλά δεν τον εκφράζουμε, γινόμαστε στην ουσία μία κινούμενη ωρολογιακή βόμβα που δεν
ξέρουμε πότε και που θα σκάσει και κάποια στιγμή χωρίς καμμία σοβαρή ή φανερή αιτία κάνουμε ένα μεγάλο μπαμ
κι όποιον πάρει ο χάρος, όπως λέμε…

Τέλος, αν δεν εκφραστεί αυτός ο θυμός και αντιθέτως τον καταπιούμε ή τον καταπιέσουμε τότε αυτή η ωρολογιακή βόμβα θα σκάσει κάποτε μέσα μας, με αποτέλεσμα κάποιου τύπου σωματοποίηση…
Από αυτού του τύπου τις εκδηλώσεις θυμού, η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει κατατάξει το θυμό ως ένα “κακό” ή
αλλιώς “αρνητικό” συναίσθημα.

Όταν από την άλλη, είμαστε εμείς οι κυρίαρχοι του θυμού μας, τότε τον εκφράζουμε με σεβασμό προς τον εαυτό
μας και κατ’ επέκταση και προς τους άλλους. Για παράδειγμα μπορούμε να πούμε, ακόμα και με έντονο ύφος, “αυτή
η συμπεριφορά σου με θυμώνει”. Ακόμα κι αν φωνάξουμε ή είμαστε πιο έντονοι στην έκφρασή μας, μπορούμε να
ζητήσουμε χώρο και χρόνο να ηρεμήσουμε και ύστερα να το συζητήσουμε ήρεμα.

Άλλωστε είμαστε άνθρωποι και όλες οι στιγμές δεν είναι ιδανικές.
Για να είμαστε σε θέση να κινητοποιούμαστε από τον θυμό θα χρειαστεί να έχουμε πλήρη επίγνωση αυτού του
συναισθήματος. Δηλαδή να αναγνωρίζουμε τι νιώθουμε κάθε στιγμή και να επιτρέπουμε στο συναίσθημα μας να
“υπάρχει” και να δονείται μέσα μας κι όχι να το δαιμονοποιούμε. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε αναπτύξει αρκετή
αποδοχή κι εμπιστοσύνη στον εαυτό μας στο να διαχειριστεί την έκφραση του.

Όταν “νοητικοποιούμε” τα συναισθήματα, στην ουσία τα καταπιέζουμε.
Τι σημαίνει “νοητικοποιούμε”? Δηλώνει την ανάγκη να καταλάβουμε τι νιώθουμε, να ερμηνεύσουμε το εκάστοτε
συναίσθημα. Ψάχνουμε μία λογική εξήγηση για τα συναισθήματά μας. Κάτι το οποίο δε γίνεται γιατί είναι τελείως
διαφορετική η φύση του νοητικού με αυτή του συναισθηματικού.
Τα νοητικοποιούμε γιατί δεν αντέχουμε στην ιδέα ότι είμαστε οι “κακοί”, γιατί όταν θυμώνουμε κάπως έτσι
χαρακτηριζόμαστε.

Νατάσσα Κασσωμένου
Ολιστική Θεραπεύτρια
Thetahealing, Integration Technique, Reiki Master